O
Heinrich Rudolf Hertz (Χερτς, 1857-1894) ήταν μόλις 7 ετών, όταν ο
Maxwell δημοσίευσε τις εξισώσεις της Ηλεκτρομαγνητικής Θεωρίας. Μετά από
σπουδές μηχανικού, ασχολήθηκε ο Χερτς με προβλήματα της Φυσικής. Έγινε
βοηθός πανεπιστημίου δίπλα στο γιατρό και πανεπιστήμονα Helmholtz, ο
οποίος και του υπέδειξε να ασχοληθεί με την Ηλεκτρομαγνητική Θεωρία του
Maxwell. Το αρχικό πρόβλημα προς διευκρίνιση ήταν, αν «η ηλεκτρική
δύναμη οδεύει με απεριόριστη ταχύτητα», όπως υπεστήριζε ο Weber, ή
συμπεριφερόταν «ως κύμα», όπως έλεγε ο Maxwell. Αποτέλεσμα αυτής της
έρευνας ήταν να επιβεβαιωθεί πειραματικά η Ηλεκτρομαγνητική Θεωρία και η
ύπαρξη ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων.
Για
την ολοκλήρωση των ερευνών του παρήγαγε ο Χερτς με τα πρωτόγονα μέσα
της εποχής ηλεκτρομαγνητικά κύματα με συχνότητες μέχρι 1 GHz! Πρώτο βήμα
ήταν η ιδέα ότι πρέπει να δημιουργήσει μία πειραματική διάταξη που
αποτελείται από δύο μέρη: Στη μια πλευρά ήταν ένας πομπός, για την
ακρίβεια δύο μεταλλικές σφαίρες μεταξύ των οποίων δημιουργείται
σπινθήρας στον αέρα λόγω της επιβαλλόμενης υψηλής και υψίσυχνης τάσης.
Το
παλινδρομικά κινούμενο ηλεκτρικό φορτίο μεταξύ των σφαιρών θα έπρεπε να
δημιουργήσει τα αόρατα κύματα που είχε προβλέψει ο Maxwell. Στην άλλη
πλευρά βρισκόταν ο δέκτης, το δεύτερο μέρος της διάταξης, ένα τετράγωνο
πλαίσιο από καλώδιο (κεραία) τοποθετημένο στον τοίχο. Αν υπήρχαν
πράγματι αυτά τα αόρατα κύματα, θα έπρεπε να διασχίσουν την αίθουσα και
να προκαλέσουν σε ένα κενό που είχε δημιουργηθεί στο σύρμα του πλαισίου,
ένας σπινθήρας.
Οι
σχετικές δημοσιεύσεις για τα αποτελέσματα έγιναν στα έτη 1888-89, 24
χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευση του Maxwell. Ο Χερτς έγραφε ότι οι
δημιουργούμενοι σπινθήρες είναι εξαιρετικά μικροί, εκατοστά του
χιλιοστού και πολύ μικρής διάρκειας. Μόνο ο εξοικειωμένος στο σκοτάδι
του χώρου μπορούσε να διακρίνει μια ανεπαίσθητη λάμψη. Αυτή ακριβώς η
λάμψη ήταν ο προάγγελος για τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα που γεμίζουν τον
21ο αιώνα την ατμόσφαιρα της Γης και όλο το γνωστό σύμπαν.